Klasik Türk Şiirinde saçı geleneği

Abstract

Klasik edebiyatımızın kaynakları; dinî kaynaklar, İran esatiri ve yerli kaynaklar olmak üç grup hâlinde değerlendirilir. Bunlardan ilk ikisi İran, Arap ve Türk edebiyatlarında benzer kullanımlarla karşımıza çıkar.Yerli kaynaklar ise bu edebî geleneğin millî tarafını oluşturmaktadır. Bu bakımdan bunların değerlendirilmesi ayrı bir önem arz eder. Ayrıca bu tip araştırmalar, divan şiiri ile şairinin sosyal konumunu ortaya koyan çalışmalardır. Divan şiiri ile halk kültürü arasındaki mesafenin tespiti de yine bu tip çalışmalarla mümkün olacaktır.Bu çalışmada, Türklerin Gök Tanrı inancını benimsediği dönemlerden bugüne kadar canlılığını sürdüregelen ve Türk kültüründeki devamlılığın bir göstergesi olan saçı geleneğinin, klasik edebiyatımızdaki yansımaları üzerinde durulacak; saçı kelimesinin metinlerde kazandığı anlamlar tasnif edilmeye çalışılacaktır.

Sources of Classical Turkish Literature is examined by groups named religious sources, Persian legends and local sources. First two of them has parallel usages in Persian, Arabic and Turkish literatures. Local sources are formed by national elements in this literary tradition. In this regard to be examined of this sources is very important. Besides this kind of works put forth the position of Divan poems and poets. The distance between Divan poem and folk culture also can be fixed by this kind of works. In this work tradition of “saçı” which continues from the ages of “Gök Tanrı” religion to present and also is a indicator of Turkish culture’s continuity will be examined according to classical Turkish literature, meanings of “saçı” word in vairous texts will be tried to classify.